Άγχος (για τους γονείς) πως και ποτέ θα κόψει το μικρό τους την πάνα. Άγχος (για τη μαμά) πότε θα κόψει το μωρό, το στήθος, άγχος πότε θα κοιμηθεί μόνη του, άγχος ποτέ θα περπατήσει. Πρέπει να σταματήσουμε να αγχωνόμαστε γιατί τους το περνάμε. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται από τους πρώτους μήνες πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που πιστεύουμε. Μιλάω κυρίως λόγω εμπειρίας και όχι βιβλίων.
Η Αθηνούλα ευτυχώς για εμάς είναι ένα ήσυχο και καλόβουλο παιδάκι από την στιγμή που γεννήθηκε. Ξέρω ότι ακούγεται ιδανικό αλλά υπάρχουν και αυτά τα παιδιά. Πριν μιλήσει όταν με έβλεπε αγχωμένη και σχεδόν απελπισμένη πάνω σε ένα θέμα, φρόντιζε να μου κάνει τη ζωή ευκολότερη. Έτσι έγινε με τον θηλασμό τουλάχιστον, και δεν σας κρύβω πως είχα ψηλά τον πήχη και για το κόψιμο της πάνας.
Είναι 2,5 χρόνων και έχουμε καλοκαίρι. Μαντέψτε! Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Φυσικά, η Αθηνούλα είχε αντίθετη άποψη. Προσπαθούσα καθημερινά επι ένα μήνα να την πείσω οτι είναι μεγάλη πια για να κάνει τσίσα πάνω της. Την ρωτούσα αν θέλει να πάμε στην λεκάνη (έχουμε μεγάλο και μικρό στεφάνι για παιδιά στην λεκάνη μας) έτσι απέφυγα την αγορά γιογιό ώστε να μάθει κατευθείαν τον ορθό τρόπο.
Η απάντηση ήταν μονίμως αρνητική. Δεν σας κρύβω πως νευρίαζα κάποιες φορές αλλά φυσικά κρατιόμουν ώστε να μην την φοβίσω και έχω τα αντίθετα αποτελέσματα. Μια μέρα σταμάτησα να προσπαθώ και έπεισα τον εαυτό μου πως θα τα κόψει όταν έρθει η ώρα. Άλλωστε και εγώ άργησα να αποχωριστώ την πάνα.
Η ημέρα που ονειρευόμουν.
Τελευταία μέρα του Ιουνίου λοιπόν, ήρθε η μέρα που περίμενα με τόση λαχτάρα. Τυχαία χάζευα στο κινητό τα προϊόντα και τις προσφορές του mysunshinegr. Όταν ανέβηκε στον καναπέ δίπλα μου το Αθηνακι άρχισε να φωνάζει «Αυτό μου πάρεις. Θέλω τουτούλι τοτότσι». Είδε στην οθόνη του κινητού το μικρό ροζ καρότσι για κούκλες της εταιρίας Jabadabadoo. Αυθόρμητα της απάντησα πως θα στο πάρω όταν θα φοράς βρακάκι. Κατευθείαν άφησε την πάνα να πέσει στο πάτωμα και είπε «Μαμά λεκάνη»!
Δεν πίστευα στα αυτιά μου μέχρι που ανέβηκε στη λεκάνη και έκανε τσίσα. Για μια ώρα πηγαίναμε κάθε ένα τέταρτο περίπου στη λεκάνη. Φοβόταν μην τα κάνει στο πάτωμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την μέρα. Αυτό ήταν! Το βράδυ φοράμε ακόμα πάνα αλλά στον μεσημεριανό ύπνο όχι. Νιώθω η πιο τυχερή μαμά του κόσμου χαχα. Τελικά το καρότσι με την παστελ ροζ απόχρωση είναι για μένα πολλά περισσότερα από ένα απλό παιχνίδι. Ήταν η πολύτιμη βοήθεια που έψαχνα για να απαλλαχτούμε καλοκαιριάτικα από τις πάνες που μας ίδρωναν. Δοκιμάστε κι εσείς την δωροδοκία (γέλια). Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα δε λένε;!
Φυσικά την ίδια μέρα παράγγειλα το “πολύτιμο” καροτσάκι για τα μωρά και τις κούκλες της. Δεν ξεχάσαμε βεβαίως το στρώμα και το μαξιλάρι για το εσωτερικό του (προσοχή γιατί δίνονται ξεχωριστά).
Καλό κουράγιο στον αγώνα για το κόψιμο της πάνας και να θυμάστε πως για όλα έρχεται η μέρα!
The Fairy Blog 
Μπράβο ρε Αθηνά!! Μάγκας είσαι! Όχι σαν κ εμάς που δεν το εκμεταλλευτήκαμε να πάρουμε αντάλλαγμα και απλά την κόψαμε έτσι!! χιχι
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο