Η περιπέτεια του μωρού λόγω covid και η εισαγωγή μας (ωσάν λεπρές) στο Λοιμωδών του ΠΓΝ Ιωαννίνων.

Δυστυχώς λόγω του νέου μέτρου «βγάλτε τις μάσκες» προσβλήθηκα από τον κορονοιό κατά 90% στις 28-06-22. Κόλλησα όλη μου την οικογένεια αλλά πρώτη την μικρή Αμαρυλλίς. Ηλικία 8 μηνών. Έκανε 40 πυρετό για δυο μέρες αλλά το παλέψαμε με αντιπυρετικά και ψυχραιμία. Ο πυρετός σταμάτησε και ξεκίνησε ο βήχας και τα φλέγματα. Ούτε αυτό με ανησύχησε μιας και που ήξερα από τι είναι. Την Πέμπτη όμως το απόγευμα το μωρό ανέβασε πάλι πυρετό 38,3 και αρχίσαμε να ανησυχούμε.

Σε ιδιώτη παιδίατρο δεν μπορούσαμε να πάμε. Το νοσοκομείο ήταν μονόδρομος. Ξεκινήσαμε από το κοντινότερο. Μας ενημέρωσαν πως μπορούν να την εξετάσουν αλλά σε περίπτωση νοσηλείας δε μπορούν να την κρατήσουν. Δε νοσηλεύουνε παιδιά κάτω του έτους. Μας πρότειναν επίσης να πάμε στο Χατζηκώστα στα Ιωάννινα που εφημερεύει ώστε να μη χρειαστεί να επαναλάβουμε τις αιματολογικές και την ακτίνα θώρακος.

Κάθε νοσοκομείο έχει διαφορετικά μηχανήματα και οι εξετάσεις βγαίνουν με απόκλιση από του προηγούμενου νοσοκομείου. Ωραίο ε; Έτσι κάναμε τεστ να δούμε αν είμαστε ακόμα θετικοί (για να μην πούμε ότι ήρθαμε και τζάμπα τελείως). Ακόμα θετικά τα τεστ όπως ήταν αναμενόμενο. Ξεκινήσαμε οι τέσσερις μας για το Χατζηκώστα. Βγήκαν δυο γιατροί ντυμένοι ρόμποκοπ και πήραν αίμα από το μωρό μέσα σε ένα κοντέινερ. Ύστερα μπήκα στο τμήμα λοιμώξεων για την ακτινογραφία θώρακος.

Δεν μας έγραψαν τίποτα για τον τρελό βήχα της μικρής μιας και που την ακούγανε καθαρή στα πνευμόνια και η ακτίνα δεν έδειξε τίποτα απολύτως. Μετά από δυο ώρες αναμονής η αιματολογικές έδειξαν αυξημένη την τροπονίνη, η οποία σχετίζεται με την καρδιά. Έτσι περιμέναμε άλλες 4 ώρες στο πεζοδρόμιο του νοσοκομείου (οικογενειακώς) ώστε να της ξανά πάρουν αίμα. Η ώρα ήταν 21:30 και οι νέες μετρήσεις θα έβγαιναν στις 23:30 περίπου.

Πήγαμε βόλτα με το αυτοκίνητο ώστε να κοιμηθούν τα παιδιά και να γυρίσουμε να μάθουμε τα αποτελέσματα. Δυστυχώς η ορμόνη είχε ανεβεί από την προηγούμενη μέτρηση και μου πρότειναν, εισαγωγή. Ανέβηκα με τη μικρή στο παιδιατρικό τμήμα όπου ακούγονταν δυνατά κλάματα από το δωμάτιο που θα μας έβαζαν. Ήταν ένα κοριτσάκι 3 μηνών με covid. Το καημενούλη! Κάνανε μια ώρα σχεδόν να του βάλουν ορό γιατί δεν μπορούσαν με τα γάντια (που φορούσαν) να βρουν φλέβα. Ευτυχώς ζήτησε από τη νοσηλεύτρια η γιατρός, που εφημέρευε, να βγάλει τα γάντια και τελικά τα κατάφερε.

Εγώ εντωμεταξύ ήμουν όρθια εκεί που με άφησαν (στον προθάλαμο) με το μωρό στα χέρια γιατί έκλεγε όταν καθόμουν. Η νοσηλεύτρια που πέρασε δίπλα μου γυρνάει και μου λέει «καθίστε κάτω τώρα»! Και λεπροί να ήμασταν θα είχαμε καλύτερη αντιμετώπιση. Anyway, με βάλανε στο δωμάτιο μια ώρα μετά και ανεβήκαμε μαζί με τα μωρά μας στα ψηλά κρεβάτια-κούνιες και ξαπλώσαμε. Τρεις το βράδυ με ξύπνησαν για να τους δώσω όνομα και τηλέφωνο λες και το πρωί θα αρμέγανε τα ζώα και δε θα είχαν χρόνο.

Τελικά ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα. 11 παρά πέρασαν οι γιατροί και πήραν αίμα από την Αμαρυλλίς, ενώ της έκαναν και καρδιογράφημα. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως η ορμόνη είχε πέσει αρκετά αλλά επειδή δεν κρατάνε μωρά με κορονοιό (αφού υπάρχει χώρος στο Πανεπιστημιακό), θα μας έδιωχναν μαζί με την άλλη μαμά με ασθενοφόρο για το άλλο νοσοκομείο. Άρχισα τότε να εξηγώ στον παιδίατρο ότι αφού η ορμόνη άρχισε να πέφτει και η γενική εικόνα του μωρού είναι καλή, (αφού δεν είχε ανεβάσει ξανά πυρετό και είμασταν στην 6η μέρα), θα ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι και να παρακολουθήσουμε την ορμόνη με εξετάσεις σε μικροβιολογικό της πόλης μας. Εκείνος άρχισε να μιλά για πρωτόκολλα και τις γνωστές απειλές ώστε να με πείσει πως το καλύτερο για το μωρό είναι η μεταφορά μας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων.

Έτσι έστειλε δυο νοσηλεύτριες να βάλουν πεταλούδα στη φλέβα του μωρού. Αυτές με τα γάντια μιας χρήσης για τις βρόμικες δουλειές. Μαντέψτε! Επί 20 λεπτά βασάνιζαν το μωρό και τους εαυτούς τους ενώ τους παρακαλούσα να μη βάλουν πεταλούδα σε ένα μωρό, το οποίο είναι ήδη στο νοσοκομείο μια ημέρα χωρίς ορό και θεραπεία. Άρχισαν να μου λένε το γνωστό πλέον παραμύθι για το πρωτόκολλο του Πανεπιστημιακού και το πως αυτές τις εντολές έχουν. Τους είπα πως τελικά δεν έμεινε φλέβα να τρυπήσουν, οπότε θα πάμε όπως είμαστε στο απέναντι νοσοκομείο. Εξαφανίστηκαν και αυτές και ούτε ο παιδίατρος ξανά πέρασε. Φόρτωσε μια άλλη νοσοκόμα τα πραγματά μας σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι και μας έβαλαν σε ένα ασθενοφόρο, άδετες που πατούσε το γκάζι και δεν άφηνε λακκούβα για λακκούβα απάτητη.

Φθάσαμε! Με τα μωρά στα χέρια μπήκαμε από την πίσω πόρτα στο Πανεπιστημιακό και εκεί μείναμε. Η πρώτη πόρτα μετά την πόρτα του νοσοκομείου ήταν του δωματίου μας. Ο αέρας από τα βρεγμένα με χλωρίνη πανιά στο πάτωμα σε έκανε να ζαλίζεσαι. Μπήκαμε στο δωμάτιο και τρέξαμε να ανοίξουμε τα παράθυρα. Στο προηγούμενο νοσοκομείο τα είχαμε ανοιχτά για φρέσκο αέρα. Μα φυσικά στο λοιμωδών είναι κλειδωμένα χαζή μανούλα.

Αυτό το δωμάτιο λέγεται αρνητικής πίεσης. Υπάρχει ειδικό σύστημα εξαερισμού που παράγει αρνητική πίεση επιτρέποντας στον αέρα να κινείται στο χώρο χωρίς όμως να δραπετεύει από αυτόν. Δεν αργήσαμε επίσης να δούμε την κάμερα που μας παρακολουθούσε (αλλά δεν κατέγραφε). Από κει μας κοιτούσαν αλλά μας μιλούσαν από ένα θυροτηλέφωνο. Pure magic! Μας έδωσαν μια εξάδα μικρά νεράκια από ψυγείο αλλά εμείς θα τα πίναμε ζεστά. Δεν το ξέρετε ε; Ψυγείο και ίντερνετ δεν έχει για τους λεπρούς. Θα το συνηθίζαμε μαζί με την απουσία καθαρίστριας και τελικά της αξιοπρέπειάς μας.

Μας τάιζαν σε πιάτα και δίσκους μιας χρήσης από φελιζόλ. Τα κουτάλια για το αλεσμένο φαγητό των μωρών ήταν λερωμένα. Δεν πίστευα πως για τον βήχα της μικρής, βρέθηκα σε ένα τέτοιο τρισάθλιο περιβάλλον. Σε ένα δωμάτιο βγαλμένο από θρίλερ που όπως μας είπαν οι ίδιοι οι γιατροί δεν μπαίνει ούτε καθαρίστρια, εμείς θα μέναμε για όσες μέρες χρειαζόταν. Σε ένα δωμάτιο που ήταν θέμα χρόνου να κολλήσουμε οποιαδήποτε λοίμωξη, οι άλλοι σκεφτόντουσαν τον covid. Το πρωτόκολλο προφανώς του παλατιού του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου λέει πως ασθενής με covid, είναι αδύνατον να κολλήσουν οτιδήποτε άλλο. Είμαστε ανίκητες.

Το μωρό με covid της μαμάς που βρήκαμε στο δωμάτιο όταν μπήκαμε, έκανε εισαγωγή στο Χατζηκώστα με γαστρεντερίτιδα και κόλλησε covid. Μεταφέρθηκε στο Πανεπιστημιακό και μία μέρα μετά θα την άλλαζαν δωμάτιο γιατί στις εξετάσεις του μωρού της βρήκαν μικρόβιο που μεταδίδεται με τα κόπρανα. Στο τσακ γλιτώσαμε δηλαδή μπορεί και όχι. Είναι η πρώτη μέρα ελευθερίας μας από το δωμάτιο απομόνωσης . Το μόνο καλό στοιχείο ήταν οι μανούλες που πάλευαν με τον ιό και την ανικανότητα των κρατικών νοσοκομείων, καθώς επίσης και οι λίγοι γιατροί που έχουν μείνει στη χώρα μας και παλεύουν μέσα στο χάος, να κάνουν σωστά τη δουλειά τους με κόστος την υγεία τους.

Ας μη μείνω άλλο σε αυτό όμως. Σε γυρνάω στην υγεία του παιδιού. Η γιατρός που εφημέρευε μου είπε πως την ακούει καλά και πως θα πάρουν αίμα το πρωί για να δουν αν κατέβηκε η τροπονίνη. Εξήγησα και σε εκείνη ότι έχω έρθει από μακριά και ότι θα ήθελα να βγούμε αφού δε δίνουν κάποια θεραπεία. Το παιδί χρειάζεται τον χώρο του και οπωσδήποτε καθημερινό μπάνιο. Εκείνη μου απάντησε πως θα το δούμε αύριο. Το θυροτηλέφωνο χτυπούσε κάθε δυο ώρες για να μετράμε τα μωρά μας με το θερμόμετρο που μας είχαν δώσει. Ακόμα το ακούω στον ύπνο μου. Το μωράκι της διπλανής μου είχε μεγάλη περιπέτεια εκείνο το βράδυ και είχα αγχωθεί πολύ.

Ευτυχώς είναι απίστευτη μαχήτρια. Την πήρα αγκαλιά για να μην κλαίει ώστε να ξεκουραστεί λίγο η μαμά της (είχε βραχνιάσει από το κλάμα το βρεφάκι). Της είχαν κάνει παρακέντηση και πολλές εξετάσεις (πρωτοκόλλου) αλλά λίγο μετά έσπασε η φλέβα και πρήστηκε το χέρι της από τον ορό. Θα πάρω αύριο τηλέφωνο να δω πως είναι. Εύχομαι να μη χρειαστεί να νοσηλευτούν μωρά με covid σε κανένα νοσοκομείο του πλανήτη. Είναι τραγικές φιγούρες και εκείνα και οι μανούλες που κλαίνε σε κάθε τρύπημα και κρατιούνται από τα σιδερένια κρεβάτια για να μην καταρρεύσουν από την ψυχική κυρίως εξάντληση.

Το πρωί λοιπόν πέρασαν για να πάρουν αίμα από την Αμαρυλλίς. Δεν βρίσκανε φλέβα (άσπαστη) και μετά από 10 λεπτά μάταιης αναζήτησης μου ζήτησαν την άδεια ώστε να πάρουν αίμα από αρτηρία. Μέσα μου έλεγα όχι αλλά ήξερα πως αυτό έπρεπε να γίνει και δέχτηκα. Βγήκαν οι εξετάσεις αλλά λόγω διαφορετικών μηχανημάτων από κλινική σε κλινική οι μετρήσεις έχουν απόκλιση. Έτσι η ορμόνη δεν φάνηκε να έχει πέσει, αντιθέτως ανέβηκε. Μου έκανε τρελή εντύπωση μιας και που είχα ρωτήσει όλους του παιδιάτρους αν υπάρχει φόβος να ανεβεί η ορμόνη ενώ έδειξε πεσμένη και η απάντησή τους ήταν δύσκολο, μπα όχι, δεν νομίζω κτλ.

Πριν κλείσω το θυροτηλέφωνο και ευχαριστήσω για την ενημέρωση, ρώτησα αν μπορώ να βγω με υπογραφή δική μου. Ρώτησα επίσης αν μπορούν να με καθοδηγήσουν ώστε να συνεχίσουμε να ελέγχουμε την ορμόνη σε κάποιο μικροβιολογικό εργαστήριο. Μου είπαν πως φυσικά γίνεται να φύγω με δική μου ευθύνη και πως θα μου πουν εκείνοι ποιο θα είναι το επόμενο βήμα.

Το θυροτηλέφωνο χτύπησε πάλι μετά από πέντε λεπτά και με ενημέρωσαν πως μίλησαν με τον παιδιοκαρδιολόγο, ο οποίος ήταν σύμφωνος με αυτό που πρότεινα και μαζί με τα χαρτιά για την έξοδο μας, θα μου έστελναν και ένα χαρτί με οδηγίες. Μετά από 48 ώρες θα πάω για επανέλεγχο το μωρό και αν χρειαστώ κάτι περεταίρω μπορώ να καλέσω στο τηλέφωνο του νοσοκομείου.

Κάλεσα τον σύζυγο να ξεκινήσει (γιατί είναι και μια ώρα δρόμος) και δεν το πίστευα ότι θα έβγαινα στον καθαρό αέρα. Πείτε με υπερβολική αλλά ένιωθα σα να ήμουν σε φυλακές και τελείωσε η θητεία μου. Περάσαμε μια βόλτα από τη λίμνη των Ιωαννίνων και πρώτη φορά είδα το πόσο όμορφη είναι. Δε μίλησα σχεδόν καθόλου σε ολόκληρη τη διαδρομή.

Να προσέχετε την υγεία σας ώστε να είναι ασφαλείς και οι άνθρωποι γύρω σας. Σίγουρα όλοι θα το περάσουμε αλλά τα παιδιά κάτω του έτος (λόγω δικών μας φόβων και λογικών ανησυχιών) δεν αργούν να νοσηλευτούν στο νοσοκομείο, είτε το περνάνε βαριά, είτε όχι. Περαστικά και καλή ανάρρωση σε όποιον βιώνει παρόμοια κατάσταση.