Η συγγραφέας του αυτοβιογραφικού βιβλίου «Ανορεκτικά Όνειρα» απαντάει σε 10+1 «δυνατές» ερωτήσεις και μας αφήνει να τη γνωρίσουμε καλύτερα. «Τα «Ανορεκτικά Όνειρα», είναι η αυτοβιογραφία μου! Χωρίς ίχνος ντροπής γράφω για όσα βίωσα ως παιδί, μεγαλώνοντας με φωνές και τιμωρίες. Γράφω για το άσχημο διαζύγιο των γονιών μου και πως όλα αυτά με οδήγησαν μια ανάσα από το θάνατο, να ζυγίζω μόλις 32 κιλά με πελώριο μίσος για τον εαυτό μου. Γραμμένο απλά, με λόγια ψυχής, ταρακουνάει μια ολόκληρη κοινωνία, προσπαθώντας να την ξυπνήσει! Ένα μικρό βιβλίο(100 σελίδες), με τις καλύτερες κριτικές και βαθιά μηνύματα ζωής. Αφορά όσους μεγαλώνουν παιδιά ή θέλουν να αποκτήσουν και αυτούς που μεγάλωσαν με παιδικά τραύματα. Γιατί πρέπει να σπάσουμε την αλυσίδα και να μην κάνουμε αυτά που μας έκαναν. Γιατί κάποια από τα λάθη μας μπορεί να σταθούν μοιραία για τα παιδιά μας…» γράφει αφοπλιστικά η Κίκκα Ουζουνίδου.
Πώς γνώρισα τη συγγραφέα.
Αν έχεις facebook σίγουρα θα έχεις δει διαφημίσεις του βιβλίου και εικόνες, πραγματικά γροθιές στο στομάχι όπως και η αληθινή ιστορία της συγγραφέα. Είχα 2 μήνες το βιβλίο των Ανορεκτικών Ονείρων στο σπίτι αλλά δεν έβρισκα χρόνο και ηρεμία. Το κοιτούσα γεμάτη περιέργεια και κάθε μέρα έλεγα το βράδυ θα το διαβάσω. Δεν θέλω να διακόπτω τις ιστορίες που διαβάζω. Έτσι προτίμησα να μην το ξεκινήσω καθόλου. Όταν περάσαμε την περιπέτεια το καλοκαίρι με την Αμαρυλλίς λόγω covid και μιας τρελής αλληλουχίας πραγμάτων, η όποια μας κατέληξε στο λιμωδών του πανεπιστημιακού Ιωαννίνων, ίσως μια ανώτερη δύναμη με έκανε να πάρω το βιβλίο μαζί μου στη τσάντα με τα ρουχαλάκια της μικρής. Χωρίς να ξέρω οτι θα μας κρατήσουν στο νοσοκομείο (διάβασε αναλυτικά την απίστευτη περιπέτειά μας εδώ).
Έτσι το πρώτο βράδυ που κάναμε εισαγωγή (αρχικά στο Χατζηκώστα), μόλις κοιμήθηκε η Αμαρυλλίς έβγαλα να διαβάσω το βιβλίο για να απασχολήσω το μυαλό μου με κάτι άλλο. Κάθε σελίδα με πονούσε και με έκανε να ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος/γυναίκα/μαμά. Δεν πονούσα μόνο για όσα περνούσε η μικρή Κίκκα και η αδερφή της αλλά επειδή φανταζόμουν πως πολλά παιδιά κακοποιούνται από γονείς τέρατα, την ίδια στιγμή που διάβαζα το βιβλίο. Από τις πιο δυνατές αυτοβιογραφίες που έχω διαβάσει με δάκρυα να στάζουν από τα μάτια μου σε κάθε σελίδα.
Ήθελα τόσο πολύ να πάρω μια αγκαλιά τη μικρή Κίκκα και να της πω πως, «δεν σου αξίζει (αρχικά) η αυτοτιμωρία, όπως ομοίως, ούτε η ακύρωση από τους ανθρώπους που σε έφεραν στον κόσμο». Δυστυχώς δε διαλέγουμε γονείς και συγγενείς. Η κοινωνία θα έπρεπε να προστατεύει έμπρακτα όσα παιδιά είναι απλώς άτυχα στη ζωή τους (σε αυτό το κομμάτι) και όχι να μένει θεατής.
Διάβαζα τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της συγγραφέα και στην θέση των μικρών κοριτσιών έβλεπα τις κόρες μου. Διάβαζα την ψυχεδελική συμπεριφορά της μητέρας και προσπαθούσα να θυμηθώ αν ποτέ έκανα σε μικρότερο βαθμό κάτι ανάλογο στην Αθηνά τα 4 χρόνια που την μεγαλώνω. Σκεφτόμουν πως επειδή οι γονείς έχουμε εξουσία μπορούμε εύκολα να χάσουμε τον έλεγχο και πως το μυαλό είναι μια μικρή βίδα που δεν αργεί να στρίψει. Γι’ αυτό λέμε συχνά ο «Ο Θεός να φυλάει». Ο γολγοθάς της συγγραφέα τελείωσε αίσια χάρις στην «ακτίνα αγάπης και πίστης» που της χάρισε η αδελφούλα της αλλά και η φωνή της μικρής Κίκκας που «φώναζε» συνεχώς μέσα της «Σώσε μας».
Μόλις τελείωσα την τελευταία σελίδα, σκούπισα τα μάτια μου και έψαξα το προφίλ της Κίκκα στο ινσταγκραμ. Της έγραψα ένα τεράστιο μήνυμα που δεν έστειλα πότε. Μετά από μήνες αποφάσισα να στείλω ένα προσωπικό μήνυμα με όσα με έκαναν οι σελίδες της να αισθανθώ. Εν συνεχεία της κουβέντας μας την ρώτησα, αν θα ήθελε να απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις φτιάχνοντας μια μίνι συνέντευξη ώστε να τη γνωρίσουμε καλύτερα. Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την ειλικρίνεια και την θαυμάζω για το σπουδαίο μήνυμα αγάπης για τη ζωή που περνάει, μέσα από την αυτοβιογραφία της. Δεν χρειάζονται πτυχία ψυχολογίας για να δώσεις συμβουλές. Χρειάζεται να αγαπήσεις τον εαυτό σου και με την ίδια αγάπη να οδηγείς τους άλλους να νιώσουν τη μαγεία του καλού μέσα τους.
Κείμενο αισιοδοξίας της Κίκκας Ουζουνίδου.
«Η αγκαλιά είναι φάρμακο!
Η αγκαλιά που δίνει η μάνα στο παιδί και του παίρνει τον φόβο. Η αγκαλιά του άντρα στη γυναίκα που της δίνει κουράγιο. Της γυναίκας στον άντρα που του δίνει ξεκούραση.
Η αγκαλιά σε ένα φοβισμένο ζώο που του δίνει ελπίδα. Η αγκαλιά με αυτόν που μαλώσαμε που δίνει λύτρωση. Η αγκαλιά πριν τον ύπνο που ηρεμεί τη σκέψη…
Κάποιες φορές όλα κρύβονται και όλα διορθώνονται μέσα σε μια αγκαλιά. ‘Εχει μέσα της στοργή και είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε όταν ερχόμαστε στη ζωή. Πως με την αγκαλιά σταματάει το κλάμα…
Άραγε κάνουμε όσες θέλουμε; Άραγε μας κάνουν όσες λαχταράμε;
Την έχουμε όλοι μας τόσο ανάγκη! Και οι σκληροί και οι ευαίσθητοι και οι απόμακροι. ‘ΟΛΟΙ!
Γιατί με την στοργή χτίζονται γέφυρες και όλα μοιάζουν ευκολότερα…
Μια αγκαλιά λοιπόν, σήμερα, τώρα, σε κάποιον που την έχει ανάγκη! Για να πάρει δύναμη, να σηκωθεί, να πιστέψει, να παλέψει, να χαμογελάσει έστω και λίγο στα κλεφτά».
Η συνέντευξη της Κίκκα στο the fairy blog.
1.Χρειάζεται τρομερό θάρρος να καταγράψεις και να μοιραστείς δημόσια την αλήθεια σου. Ποιος σε παρότρυνε να το κάνεις και πως διαχειρίζεσαι τα μηνύματα ανθρώπων που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις;
Το να μένεις γυμνός με την αλήθεια σου είναι κάτι που θέλει όντως θάρρος. Το να δημοσιοποιεί κανείς ευαίσθητες πτυχές της ζωής του δεν είναι κάτι εύκολο. Έπρεπε όμως να το κάνω για να μπορέσω μέσα από τα δικά μου παιδικά βιώματα, να μεταφέρω μηνύματα στους ανθρώπους που παλεύουν με το στοιχειωμένο τους παρελθόν αλλά και στους γονείς για τα λάθη που κάνουν και τραυματίζουν τα παιδιά τους… Ήταν ένας όρκος που είχα δώσει στον εαυτό μου εκείνα τα χρόνια που πάλευα με τις διατροφικές διαταραχές, πως αν έβγαινα νικήτρια από όλο αυτό, θα πάλευα να βοηθήσω έστω και έναν άνθρωπο. Με το βιβλίο μου, αυτό προσπαθώ να κάνω… Καθημερινά συνομιλώ με ανθρώπους που παλεύουν με διάφορους δαίμονες και η ψυχή μου παίρνει πελώρια χαρά όταν βλέπω πως μέσα στα σκοτάδια τους, το βιβλίο αυτό τους ανάβει μια σπίθα… Μια σπίθα για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή…
2.Πιστεύεις πως αν εσύ και η αδερφή σου μεγαλώνατε σε κάποιο ίδρυμα, η ζωή σας θα ήταν καλύτερη από οτι με δυο ακατάλληλους γονείς;
Είναι δύσκολη αυτή η ερώτηση… Πιστεύω πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ιδρύματα, όσο καλά ιδρύματα και αν είναι, το κενό των γονιών είναι κενό… Και αυτό το κενό θα συνοδεύει για πάντα την ψυχή τους… Από την άλλη και οι ακατάλληλοι γονείς σημαδεύουν βαθιά τις ψυχές των παιδιών τους… Για αυτό γονείς πρέπει να γίνονται μόνο όσοι είναι έτοιμοι, ώριμοι και ικανοί να γίνουν…
3.Οι γονείς σου είναι στη ζωή, έχετε επαφές; Αν εκείνα τα χρόνια είχες την εμπειρία του σήμερα τι θα έλεγες στους γονείς σου που έχεις μετανοιώσει που δεν το είπες;
Τον πατέρα μου τον έχασα πριν ένα χρόνο. Την μητέρα μου την έχω στην καθημερινότητα μου. Και με τους δύο μου γονείς γεφυρώσαμε τις σχέσεις μας μέσα από την αγάπη και την συγχώρεση.Αν γύριζα το χρόνο πίσω θα τους ζητούσα να μην με είχαν εγκαταλείψει… Και ψυχικά και πρακτικά… Γιατί με αυτόν τον δαίμονα χρειάστηκε να παλέψω πολύ και ακόμα είναι στιγμές που παλεύω…
4.Ήσουν ευλογημένη που ο Θεός ήτανε μέσα σου και ακούγοντας τη φωνή του παιδικού σου εαυτού πάλεψες και βγήκες νικήτρια. Ποια είναι η σχέση σου με τη θρησκεία;
Πιστεύω στο Θεό και στη δύναμη της προσευχής. Ο καθένας μας έχει μέσα του την πίστη με τον δικό του τρόπο. Πηγαίνω σπάνια στην εκκλησία αλλά τον έχω μέσα μου και προσπαθώ να ζω με δύο πράγματα που διδάχθηκα από τη θρησκεία μας. Την αγάπη και την συγχώρεση…
5.Θα ήθελες (αν γινόταν) να σβήσεις για πάντα από τη μνήμη σου τα θλιβερά παιδικά και εφηβικά σου χρόνια;
Και φυσικά θα ήθελα. Θα ήθελα οι παιδικές μου αναμνήσεις να είναι ανέμελες και χαρούμενες. Να μύριζαν οικογένεια και ασφάλεια. Πάλεψα πολύ να νικήσω το σκοτάδι που μου είχαν μάθει να ζω και είναι φορές που ακόμα το φοβάμαι μα συνεχίζω να παλεύω!
6. Αποφάσισες να γράψεις όσα βίωσες ως παιδί και να τα μοιραστείς μαζί μας. Η συγγραφή ήταν κάτι που έκανες και τα σκοτεινά χρόνια που πέρασες; Κρατούσες κάποιο ημερολόγιο;
Είχα ένα κρυφό τετράδιό και εκεί μέσα αποτύπωνα τον πόνο και τις σκέψεις μου… Όσα δεν μπορούσα να πω σε άνθρωπο, τα έλεγα με το τετράδιό μου…
Οι σελίδες του είχαν πολύ πόνο και κάποιες από αυτές ήταν βρεγμένες από δάκρυα. Από τα δάκρυα ενός παιδιού που πάλευε με τον ίδιο του τον εαυτό και μόνο του…
7. Είμαι σίγουρη πως αν γινόσουν μαμά θα ήσουν από τις καλύτερες που έχουν υπάρξει. Έχετε σκεφτεί ποτέ την υιοθεσία;
Αγαπώ πολύ τα παιδιά και παίζω ακόμα και τώρα σαν μικρό παιδί μαζί τους. Νομίζω πως είναι η καλύτερη παρέα που μπορεί να έχει κάποιος γιατί μας θυμίζουν την χαμένη μας αθωότητα… Δεν έχω σκεφτεί την υιοθεσία ίσως επειδή είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία στη χώρα μας…
8. Είδες το φως της ζωής μέσα σου και πιάστηκες από μια ακτίνα του. Τι σου έδωσε τέτοια τεράστια δύναμη να βγεις από το σκοτάδι εκτός από οτι το χρωστούσες στη μικρή Κίκκα.
Μύρισα κυριολεκτικά τον θάνατο, σχεδόν τον είχα αγγίξει. Και στο σώμα μου μα και στην ψυχή μου… Είχα φτάσει στον πάτο που πιο κάτω δεν είχε. Αντίκρισα μια παιδική μου φωτογραφία και το μέσα μου ούρλιαξε βλέποντας το πόσο πολύ βάναυσα είχα διαλέξει να με κακοποιώ… Στη φωτογραφία εκείνη είχα μέσα μου σπίθες ζωής και αθωότητα. Και καθώς την κοίταζα συνειδητοποίησα τον θυμό που κουβαλούσα μέσα μου και το σκοτάδι που είχε πια η ψυχή μου… Εκείνη η φωτογραφία με έκανε να θελήσω να μαλακωσω τον θυμό μου και όταν το κατάφερα άρχισα σιγά σιγά να βγαίνω από τα σκοτάδια μου…
9. Τι γνώμη έχεις για την ανατροφή των παιδιών στις μέρες μας;
Θα ήθελα να βλέπω τους γονείς να μοιράζονται χρόνο με τα παιδιά τους. Ουσιαστικό χρόνο… Να παίζουν μαζί τους! Γιατί μέσα από το παιχνίδι είναι ο καλύτερος τρόπος να διδάξεις ένα παιδί. Δυστυχώς το βλέπω σπάνια αυτό… Χανόμαστε όλοι μας πίσω από ένα κινητό και έτσι χάνουμε ο ένας τον άλλον… Νομίζω πως αυτό είναι το λάθος της εποχής μας…
10. Πιστεύεις στον θεό βαθιά και ειλικρινά. Ποια είναι η πιο ουσιώδη προσευχή που έχεις κάνει ποτέ ή το «μεγαλύτερο» πράγμα που Του έχεις ζητήσει;
Η προσευχή που κάνω είναι ο Θεός να δίνει δύναμη στους ανθρώπους που αγαπώ και να τους προστατεύει από κάθε τι κακό. Νομίζω πως δεν πρέπει να ζητάμε τίποτα άλλο….
10+1. Η λέξη μητέρα και πατέρας αντίστοιχα κρύβουν τη λέξη τέρας. Πιστεύεις πως είναι τυχαίο; Αν ο γονιός είναι τέρας απέναντι στα παιδιά του τότε πως να εμπιστευτείς κάποιον όταν σου πει «είμαι εδώ για σένα, εμπιστέψου με»;
Αν τραυματιστείς από τους γονείς σου είναι δύσκολο να απαλλαγείς από αυτό. Είναι δύσκολο να εμπιστευτείς, να πιστέψεις και να νιώσεις ασφάλεια… Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο! Και αν θέλουμε να έχουμε μια υγιή ζωή πρέπει να δώσουμε ευκαιρία και στους υπόλοιπους ανθρώπους που θα έρθουν στη ζωή μας. Αλλιώς… μια ζωή θα είμαστε σε άμυνα που θα μας κόβει ευτυχία…
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου την γλυκύτατη Κίκκα, για όλες τις ειλικρινείς απαντήσεις και τα 2 δώρα (βιβλία) που θα χαρίσει σε δυο τυχερούς/τυχερές μέσω του προφίλ μου στο ινσταγκραμ αυτήν την εβδομάδα.
Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο «Ανορεκτικά Όνειρα» στο σαιτ kikka.gr καθώς και να την ακολουθήσετε στα SoMe. Ας γίνουμε ο καλύτερος μας εαυτός!
https://www.instagram.com/kikka_ouzounidou/
https://www.facebook.com/kikkaouzounidou
The Fairy Blog 