Πώς να μιλήσεις στους μικρούς ανθρώπους για κάτι τόσο θλιβερό; Για την αδικία, τον πόνο, την απώλεια. Για μερικούς ίσως είναι περιττό αλλά προσωπικά ένιωθα την ανάγκη να γράψω και να ξεσπάσω τον θυμό και την θλίψη μου, για τις ψυχές που «πέταξαν» στον ουρανό. Η ζωή γράφει τις πιο περίεργες ιστορίες και αυτό είναι γεγονός. Οι άνθρωποι από την άλλη (συγγραφείς ή μη) φοβούνται να αγγίξουν τόσο λεπτά θέματα.
Παρόλα αυτά τόλμησα να γράψω τον Μάιο του 2023 το παρακάτω κείμενο (στη γλώσσα των παιδιών), επειδή μπήκα στη θέση των μανάδων των Τεμπών. Αν είχε συμβεί σε μας, πώς θα διαχειριζόμασταν αλήθεια τον πόνο και την ισορροπία με ένα ενδεχομένως μικρότερο αδερφάκι στο σπίτι; Ξέρω πως δεν θες να το σκέφτεσαι, όπως ούτε οι γονείς των παιδιών που χάθηκαν το φαντάζονταν ποτέ.
Έγραψα την ιστορία της «Τέμπης, βαγόνι 1» τον Μάιο του 2023..
Ένιωσα σα μάνα που χάνει το ένα της παιδί και πρέπει να βρει λέξεις να αφηγηθεί μια ιστορία για το μικρότερο που έμεινε πίσω.
Τέμπη, Βαγόνι 1
Είμαι η Τέμπη το βαγόνι 1.
Τα βαγόνια πίσω από μένα έχουν ακριβώς το ίδιο όνομα αλλά με αυξανόμενο αριθμό.
Τέμπη 2, Τέμπη 3 και ούτω καθεξής.
Μου έδωσαν τ’ όνομα της πανέμορφης κοιλάδας
των Τεμπών του νόμου Λαρίσης. Χρόνια τώρα κάνω την ίδια διαδρομή.
Γνωρίζω κόσμο και κοσμάκη.
Μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες, παππούδες, σκυλάκια, γατάκια, μωράκια και υπέροχα παιδάκια.
Α! και περίεργους εφήβους.
Λατρεύω τους εφήβους.
Μιλάνε δυνατά στο τηλέφωνο με φίλους.
Μαθαίνω πράγματα για κείνους.
Έχουνε δικές τους λέξεις
για ν΄ ανταλλάζουνε τις σκέψεις.
Γελάν με την ψυχή τους και ονειρεύονται πολύ.
Όχι μόνο όταν κοιμούνται, μα και με ορθάνοιχτα τα μάτια, ονειρεύονται τρελά.
Προχτές άκουσα πως φέρνουν σταθμάρχη
να ελέγχει εμάς τα τρένα και μαζί γκάζι και φρένα.
Φυσικά και δεν το “έχαψα”, παιδιά!
Τι είναι τούτο τώρα αυτό;
Ήχος εκκωφαντικός και βαρύς μαύρος καπνός.
Κάποια μικρά, κάποια μεγάλα.
Κάποια έφηβα γεράκια.
Δεν ξεχώριζαν καλά,
τα εμπόδιζε η φωτιά.
Και εγώ; Που βρισκόμουν τώρα εγώ;
Ένα βαγόνι είναι εδώ και το άλλο παρακεί.
Μα πως γίνεται αυτό;
Μήπως μπέρδεψα τις ράγες;
Μα για στάσου η φωτιά για δε μυρίζει;
Μήπως βλέπω εφιάλτη;
Συνήθως ονειρεύομαι λιβάδια με πεταλούδες
και κοιλάδες με νεράιδες.
Αυτό είναι! Είμαι μέσα σε όνειρο.
Αν ανοίξω τα μάτια μου θα είναι όλα
όπως πριν. Σουσάμι άνοιξε!
Μέρα Θεέ μου, είναι μέρα. Όχι απέραντο σκοτάδι.
Πρέπει να είμαι πιο προσεχτική.
Με πήρε ο ύπνος εν ώρα εργασίας και έχασα
τις πολύχρωμες πεταλούδες της κοιλάδας των Τεμπών.
Να και μια ροζ με μπλε βουλίτσες
που κουβαλά δροσοσταλίδες!
Θα την κοιτώ προσεχτικά, να μη χάσω τη σειρά.
Εφιάλτη να μη δω, ποτέ ξανά,
να σε χαρώ.
The Honest Mother
@sophydokou
The Fairy Blog 